Zagraniczne papiery wartościowe

Napisane 04.10.2020 przez BiznesPlan.me

Tagi: giełda papierów wartościowych, inwestowanie, pieniądze, papiery wartościowe,

To Cię zainteresuje: Analiza skuteczności kampanii reklamowej

Istotną kwestią związaną z amerykańskim rynkiem kapitałowym, którą chciałbym poruszyć, jest handel zagranicznymi papierami wartościowymi.

W 1927 roku bank amerykański J.P. Morgan wpadł na pomysł emisji świadectw depozytowych zwanych American Depositary Receipt (ADR), w celu umożliwienia zakupu na rynku amerykańskim akcji londyńskiego domu towarowego Selfridge Ltd. Zastosowana metoda szybko zdobyła uznanie i w ten sposób wykształcił się nowy rodzaj papieru wartościowego. ADR-y pełnią rolę zastępczą do akcji. Obrót papierami spółek zagranicznych na giełdach amerykańskich odbywa się bowiem właśnie ADR-ami a nie akcjami. Istnieją dwa rodzaje ADR-ów – „sponsorowane” i „nie sponsorowane”. „Sponsorowane” są emitowane wtedy, gdy spółka chce, aby obrót jego papierami odbywał się w Stanach Zjednoczonych. Spółka zleca więc bankowi dokonanie wszelkich formalności związanych z emisją ADR-ów i działanie w roli tzw. agenta transferującego (agenta prowadzącego emisję).

Wszelkie koszty emisji ponosi spółka – stąd pochodzi nazwa tego rodzaju kwitów. ADR-y „nie sponsorowane” pojawiają się wtedy, gdy sama firma maklerska wierzy, że zainteresowanie zagranicznymi akcjami lub obligacjami będzie na tyle duże, że opłaca się samemu stworzyć rynek na te papiery. Firma maklerska kupuje pakiet papierów wartościowych, wynajmuje bank komercyjny w celu wyemitowania ADR-ów pod te papiery i działa jako agent transferujący. Wszelkie opłaty związane z emisją ponoszone są wyłącznie przez biuro maklerskie (które oczywiście przerzuca te koszty na przyszłych akcjonariuszy). Spółka, pod której akcje zostały wystawione ADR-y, nie musi nawet wiedzieć (i w większości przypadków nie wie) o fakcie emisji.

Wymyślenie ADR-ów ogromnie ułatwiło obrót zagranicznymi papierami wartościowymi. Ograniczone zostały możliwości oszustwa. Przytoczę najbardziej prozaiczny przykład – gdyby inwestor zakupił papier wartościowy wyemitowany na przykład przez bank japoński, certyfikat akcyjny (obowiązkowy na rynku amerykańskim) byłby wystawiony w języku japońskim, który nie jest chyba dość popularny w Stanach Zjednoczonych. Możliwe byłyby przypadki fałszowania tych dokumentów. ADR-y eliminują to prawdopodobieństwo, gdyż są wystawione po angielsku, a ich autentyczność potwierdzona jest przez agenta prowadzącego emisję, który jest prawnie odpowiedzialny w przypadku jakichkolwiek nieprawidłowości formalnych.

Jedynym problemem może być to, że papiery wartościowe pochodzące z zagranicy mogą się znacznie różnić od amerykańskich. Różna może być na przykład terminologia. Przykładowo, w Wielkiej Brytanii skrypt dłużny zabezpieczony jest aktywami spółki, natomiast w Stanach Zjednoczonych stanowi on nie zabezpieczone, ogólne zobowiązania przedsiębiorstwa. Amerykanie inwestujący za granicą mogą nabywać jedynie akcje bez prawa głosu, a podstawowa jednostka handlu może być znacznie większa niż 100-akcyjny blok. Ma to szczególne znaczenie na przykład w przypadku Japonii, gdzie częste splity akcji bądź dywidendy służą redukcji ceny waloru.

Poprzedni artykuł:	Analiza SWOT przedsiębiorstwa
Następny artykuł:	Ryzyko operacyjne